Yavaş yavaş Mansur Yavaş...

Ekrem İmamoğlu’nun CHP’nin Cumhurbaşkanlığı adaylığı için ön seçim sürecinde tek aday olarak şehir şehir gezmesi ve mitingler düzenlemesi, hem siyasi bir strateji hem de tabanla bağ kurma çabası olarak değerlendirilebilir. İzmir, Kayseri ve Adana gibi farklı bölgelerde düzenlediği mitingler, onun kampanyasını geniş bir coğrafyaya yayma ve CHP seçmeniyle doğrudan iletişim kurma niyetini gösteriyor. Bu hamle, parti üyelerinin 23 Mart’ta yapılacak ön seçimde ona desteklerini pekiştirmeyi hedefliyor gibi görünüyor.

İmamoğlu’nun bu yoğun programı, bir yandan halk nezdindeki popülaritesini ve belediye başkanı olarak İstanbul’da elde ettiği başarıyı ulusal bir liderlik iddiasına dönüştürme çabası olarak okunabilir. Öte yandan, CHP’nin ön seçim kararının kendisi zaten tartışma konusu; bazıları bunu demokratik bir adım olarak görürken, bazıları ise İmamoğlu’nun tek aday olması nedeniyle formaliteye dönüştüğünü düşünüyor. Örneğin, Mansur Yavaş gibi diğer potansiyel isimlerin bu sürece katılmaması, İmamoğlu’nun pozisyonunu güçlendirmiş olsa da, parti içinde ve muhalefet tabanında “tek adam” algısı yaratma riskini de beraberinde getiriyor.

Adana mitingi özelinde, Ekrem İmamoğlu’nun CHP’nin tarihsel rolüne vurgu yaparak “Tarihin en önemli kavşaklarında her zaman CHP’nin imzası vardır” gibi ifadeler kullanması, hem parti tabanını motive etmeyi hem de Atatürk’ün mirasına sahip çıkma mesajını vermeyi amaçlıyor. Ayrıca, “Eğitim, sağlık ve adalet sistemi paramparça” diyerek mevcut iktidara yönelik sert eleştirilerle, değişim vaat eden bir lider imajını güçlendirmeye çalışıyor.

Benim görüşüm mü? Bu mitingler, İmamoğlu’nun enerjisini ve kararlılığını gösteriyor, evet. Ama asıl mesele, ön seçimin ötesinde genel seçimde muhalefeti bir arada tutup tutamayacağı. Çünkü CHP’nin adaylığı kazanmak bir şey, Türkiye’nin farklı kesimlerini ikna edip iktidarı devralmak bambaşka bir sınav. 

Mansur Yavaş’ın sessizliğini koruması, siyasi bir hamle olarak birkaç farklı açıdan yorumlanabilir. Birincisi, Yavaş’ın Ankara Büyükşehir Belediye Başkanı olarak mevcut görevine odaklanmayı tercih ettiği ve henüz ulusal bir liderlik yarışına girmek istemediği düşünülebilir. Sessizliği, İmamoğlu’nun CHP içindeki ön seçim sürecinde öne çıkmasına alan bırakırken, kendi pozisyonunu riske atmadan durumu gözlemleme stratejisi olabilir. Yani, “Şimdilik sahneye çıkmayayım, ama kapıyı da tamamen kapatmayayım” gibi bir tavır sergiliyor olabilir.

İkincisi, Yavaş’ın daha geniş bir seçmen kitlesine hitap eden mutedil ve uzlaşmacı profili, onu CHP’nin tabanından ziyade genel muhalefet ittifakı (örneğin Millet İttifakı veya benzer bir oluşum) için potansiyel bir “ortak aday” haline getiriyor. Sessiz kalarak, parti içi çekişmelere bulaşmadan bu rolü korumaya çalışıyor olabilir. İmamoğlu’nun aksine, Yavaş mitinglerle veya yüksek profilli çıkışlarla değil, icraatlarıyla tanınıyor ve bu sakin duruşu bilinçli bir tercih gibi görünüyor.

Üçüncü bir ihtimal ise, Yavaş’ın CHP içindeki ön seçim dinamiklerinden memnun olmadığı yönünde. İmamoğlu’nun tek aday olarak süreci domine etmesi, Yavaş gibi isimlerin geri planda kalmasına neden olmuş olabilir. Belki de parti yönetiminin veya tabanının kendisine yeterince baskı yapmasını bekliyor; bu olmadan adım atmak istemiyor.

Bence bu sessizlik, Yavaş’ın hem güçlü hem de zayıf yönlerini ortaya koyuyor. Güçlü yönü, aceleci davranmayıp kontrolü elinde tutması; zayıf yönü ise, İmamoğlu’nun enerjisi ve görünürlüğü karşısında pasif kalma riski. Eğer doğru zamanlama ile sahneye çıkarsa, hala muhalefetin “joker kartı” olabilir. Ama fazla beklerse, treni kaçırabilir.

Peki siz Yavaş’ın bu tavrını nasıl okuyorsunuz? Bir şey mi bekliyor, yoksa gerçekten Cumhurbaşkanı olma niyeti yok mu?